علاقه ى وافر فقیه مقدس، میرزا جواد تبریزى(قدس سره) به مجالس توسل به اهل بیت(علیهم السلام) زبانزد خاص و عام بود. ایشان در مجلس عزاى اهل بیت(علیهم السلام) بسیار اشک مى ریختند و به شدت ابراز احساسات کرده و سفارش مى کردند که بگویید، روضه ى باب الحوائج (ابوالفضل العباس(علیه السلام)) را بخوانند و با شنیدن لفظ «ابوالفضل العباس(علیه السلام)» اشک در چشمانشان حلقه مى زد و به لفظ «عباس» علاقه ى خاصى داشتند وبه خطبا مى فرمودند: «به ابوالفضل العباس(علیه السلام) توسل کنید که «باب الحوائج» است و این شخصیت باوفا و شهید، تمام هستى خود را در راه خدا فدا کرد و بهترین یار و یاور سالار شهیدان بود؛ به طورى که با شهادتش، مولا، ابا عبداللَّه الحسین(علیه السلام)فرمودند: «الآْن اِنْکَسَرَ ظَهْرِی » ایشان حضرت ابوالفضل العباس(علیه السلام) را نسبت به مرتبه و مقام خود، معصوم مى دانست و در استفتائى از ایشان در خصوص عقیله ى بنى هاشم و ابوالفضل العباس(علیهما السلام) آمده است: «هرچند که ایشان در رتبه ى ائمه(علیهم السلام) نیستند؛ ولیکن نسبت به رتبه و جایگاه خود، معصوم هستند.» ایشان از خاطرات دوران تحصیل نجف مى فرمودند: چه ایام با معنویتى بود، شب هاى جمعه موفق مى شدیم ساقى کربلا را زیارت کنیم؛ آن فداکارى که با حماسه ى خود دین را بیمه کرد و با تمام وجود در خدمت سیدالشهدا، امام حسین(علیه السلام) بود. او علمدار راستین و حامى واقعى بود، به طورى که امام حسین(علیه السلام) روز تاسوعا هنگامى که لشکر عمر بن سعد به خیام نزدیک شدند، خطاب به ابوالفضل العباس(علیه السلام) فرمود: «بنفسی أنت» ؛ یعنى برادر، جانم فداى تو! این جمله را امام حسین(علیه السلام) در حق کسى به کار نبرده است و این دال بر مقام والاى ابوالفضل العباس(علیه السلام) است.